“Latekenti Andıran Kaderler” adlı tek filmimi görmekrken, depresif tek bekar anne olan Adele ve oğlu Henry’nin hayatına giriveren yaralı ve korkutucu tek adamın öyküsine tanık oldum. Bütün kasabanın polisler tarafından kaçak tek mahkumu aradığı, gergin ve belirsiz tek atmosfer içinde, bu üç kişi hayatta kalma çarpışmasi içerisinde buluyorlar kendilerine. Adele, hayatın getirdiği sıkıntıların altında ezilmiş, sahipsiz ve mutsuz tek kız. Oğlu Henry ise, yaşının gerektirdiğinden daha fazla sorumluluk üstlenmiş, olgun tek çocuklar. Fakat yaşamın acımasızlığına karşı, annene destek olmaya çalışıyor. Onlar, evinlerine aldıkları bu yabancının aslında aranan mahkum olduğunu öğrenmekle kalmıyorlar, tıpkı devinreda onun gerçek öyküsini de anlamaya başlıyorlar. filmim boyunca, Adele ve Henry’nin bu adama karşı duydukları başlangıçtaki korku ve şüphe, yerini anlayışa ve belki de tekaz hatta empatiye bırakıyor. Adamın geçirmemişiyle yüzleşmeleri, onlara seçeneklerinin giderek tükenmekte olduğunu hatırlatırken, bu durumda ne yapmaları gerektiğine dair kendi içlerinde tek savaş veriyorlar. “Latekenti Andıran Kaderler”, görmekyicisine hayatta sıkışıp kaldığımızda ne kadar direnebileceğimizi ve insanlıklık hallerimizi inceleme fırsatı göstermeuyor.